"Γιαγιά, ο μπαμπάς έφυγε και δεν έρχεται πια στο σπίτι." (1983)

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και κάπως έτσι συνεχίστηκαν. Κάποιος πάντα φεύγει. Πρωτεργάτης ο πατέρας μου. Κακή αρχή ε? Στη συνέχεια ο αδερφός της μητέρας μου -με τον οποίο ζούσαμε μαζί μέχρι τα 11 μου- προκειμένου να δημιουργήσει την οικογένειά του. Ακολούθησε ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου. Ο Μπάμπης απλά έφυγε για πάντα από τη ζωή ξαφνικά ένα Κυριακάτικο πρωινό και ο θάνατος του σήμανε το χρόνο που άρχισε να μετράει αντίστροφα προς τη συνειδητοποίηση του εαυτού μου. Ένα χρόνο μετά το θάνατό του βρέθηκα σε ένα κρίσιμο σημείο της ζωής μου. Έντονο στρες λόγω της διπλωματικής που έπρεπε να παραδώσω για να φέρω εις πέρας το μεταπτυχιακό μου, αγωνία για το τι θα επακολουθήσει, έντονη αίσθηση ότι το περιβάλλον μου -οι φίλοι μου- δεν είναι αρκετά υποστηρικτικό και κάπου εγώ δεν ταιριάζω στο παζλ αυτό, οικονομική ανασφάλεια λόγω του ότι δεν είχα δουλειά τη δεδομένη στιγμή και μια ερωτική σχέση προβληματική (και ίσως αυτός ο χαρακτηρισμός να είναι αρκετά επιεικής!!!). Ένιωσα λοιπόν τότε ότι χάνω τον έλεγχο και σκοπεύοντας να επαναπροσδιορίσω το πλαίσιο της ζωής μου απευθύνθηκα στην ψυχοθεραπεύτριά μου, πριν από 3 χρόνια....